rina caterinovich 4

'Die dag schonk de Heer me nóg een grote vreugde:

de onverwachte en wonderbaarlijke bekering van mijn tante van moederskant.

Loyaal, oprecht en eerlijk, een plichtsgetrouwe vrouw met een zeer zuiver leven, was ze compromisloos, zowel voor zichzelf als voor anderen. Als fervent orthodox christen beschouwde ze het veranderen van religie als een gebrek aan trouw, een oneer en laagheid. Ze leed enorm onder mijn beslissing, zonder het me te vertellen.

(Ik kwam dit te weten na haar bekering).

De eerste dag dat zij in het klooster kwam,

sprak ze met Padre Pio, maar ze was niet onder de indruk van zijn woorden.

Nadat haar was verteld dat Padre Pio niemand aanspoorde om katholiek te worden,

antwoordde ze op zijn vraag: "Wilt u mij volgen?" met "nee", eraan toevoegend...

dat ze had begrepen dat God één is en dat de Kerk ook één zou moeten zijn;

maar - omdat ze begreep dat haar religie dicht bij het katholicisme stond -

dat ze zichzelf te oud vond om van religie te veranderen,

vooral omdat dat haar ouders te veel pijn zou doen.

Padre Pio antwoordde toen:

"En gelooft u dan, u, eenmaal voor de Heer,

dat uw familie voor u zal antwoorden?"

De volgende dag keerde mijn tante niet terug naar het klooster;

en ze zou de daaropvolgende zondag ook niet zijn gegaan

als ze de dag ervoor niet van Padre Pio een prentje had gekregen

waarop de woorden stonden die haar zo hadden getroffen.

Na de mis zei mijn tante tegen hem:

"Dank u voor uw vriendelijkheid, en vergeef me als ik u pijn heb gedaan."

"Geen pijn," antwoordde Padre Pio, "u hebt me echt doen lijden!"

Zozeer zelfs dat tante overrompeld werd door zijn woorden.

Meer dan een half uur bleef Padre Pio tegen haar spreken,

waardoor elke steen van dit schijnbaar onneembare fort één voor één instortte.

"De Orthodoxe Kerk is stervende," zei hij onder andere tegen haar.

Amper een jaar later zagen we hoe waar deze woorden waren,

want de Orthodoxe Kerk werd nog meer verdeeld in patriarchaten en metropolen.

Het was een zware strijd, maar uiteindelijk werd mijn tante verslagen.

Helemaal door elkaar geschud zei ze: "Ik beloof tot de katholieke kerk toe te treden!"

Een belofte die ze een paar maanden later op Capri nakwam.

Ze is nu een van de meest vrome katholieken.'

[bron]