'In september 1926
keerde ik voor de derde keer terug naar San Giovanni Rotondo
en mijn man wilde me vergezellen.
Zodra hij Padre Pio zag, voelde hij een grote devotie voor hem,
een gevoel van tederheid en vreugde om dicht bij hem te zijn.
Hij voelde zich, net als ik, buitengesloten, en tijdens de mis van Padre Pio huilde hij.
Hij voelde zich een grote zondaar die God niet onder zijn zonen had willen accepteren.
Maar desalniettemin bleef hij, toen hij met Padre Pio begon te praten, standvastig.
Voor mijn man was Padre Pio een heilig man,
vol vriendelijkheid en liefde, die hij altijd dicht bij zich had willen hebben,
maar ondanks deze genegenheid was hij niet bereid iets te doen
wat tegen zijn geweten en hart inging.
In de zomer werd hij zo ernstig ziek dat hij dacht dat hij bijna dood was,
maar in september 1927 keerden we terug naar het klooster
en bleven daar enkele dagen.
Toen stemde hij ermee in
om van Padre Pio de redenen voor de scheuring in de oosterse kerk te horen,
en hij begon de bestaande meningsverschillen met hem te bespreken.
Tot deze discussies, hoewel hij ze had gewild, hem op een dag zo irriteerden
dat hij het klooster wilde verlaten en terug wilde keren naar Capri.
Ondanks mijn verdriet,
kon ik me niet tegen deze beslissing verzetten.
Maar... hij ging niet weg.
Hij keerde terug naar het klooster, toen hij een... briefje van Padre Pio ontving
waarin stond dat ze, ook als ze 't niet eens konden worden over religie...
toch vrienden konden blijven.
Dus keerde hij terug naar het klooster,
en toen we San Giovanni Rotondo verlieten, stond zijn besluit vast;
het enige wat nog ontbrak, waren de papieren voor de noodzakelijke formaliteiten.
Mijn man zwoer het oosters schisma af.
Bij thuiskomst begon echter een hevigere strijd dan ooit.
Met twijfels, beproevingen en tegenslagen, die léken te wijzen op Gods ongenoegen over deze beslissing. De innerlijke strijd was verschrikkelijk!
Hij, normaal gesproken zo goed en aanhankelijk,
werd een vreemde, teruggetrokken en koud.
Maar de barmhartige Jezus wilde hem niet langer laten lijden,
en in juli keerden we terug naar San Giovanni Rotondo voor de grote dag!
Op 6 juli legde mijn man in Foggia, in de handen van de bisschop, de eed af
en op de avond van de 7e biechtte hij bij Pater Pio.
Op de 8e ontving hij de communie
en op de 10e het vormsel.
"Ik wil het vormsel ontvangen als bezegeling van de genomen stap," vertelde hij me.
Dankzij de Heer heeft hij sindsdien alle beproevingen beter doorstaan.
Hij is ook welwillender jegens anderen
en vindt grote troost in het spreken over het geloof,
dat hij weet te verdedigen t.a.v. orthodoxen."'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten