De vrouwen en meisjes, bij het spel in de tuin...
gaven elkaar van de een aan de andere een klein driehoekig bordje door...
op de rand waarvan bepaalde letters waren gegraveerd, en dat ook was voorzien van een tol.
Het tabletje rustte op de schoot, de tol draaide en het punt waarop die stilviel, bepaalde de prijzen.
Maar ter vermaak van de mannen...
zag ik een wonderlijk spel, bedacht door Jezus Zelf in het zomerhuis.
In het midden van het huis, stond een ronde tafel, met evenveel bloemen, bladeren en fruit langs de rand als er spelers waren. Jezus had deze onderdelen, van tevoren en alleen, gerangschikt, elk met verwijzing naar een mysterieuze betekenis.
Boven het oppervlak van de tafel bevond zich een beweegbare schijf met een gleuf erin. De portie fruit of bloemen waarop de gleuf rustte als de schijf werd rondgedraaid, werd de prijs van degene die hem had rondgedraaid.
In het midden van de tafel, rees een wijnstoktak, beladen met druiven, uit een bundel korenaren.
Hoe langer de schijf werd gedraaid, hoe hoger de druiven en tarwe rezen.
Noch de toekomstige apostelen, noch Lazarus namen deel aan het spel.
Ik kreeg destijds te horen dat wie een oproep had gekregen om les te geven, of wie met meer kennis begunstigd zou worden dan zijn metgezellen, niet aan het spel moest deelnemen: hij moest naar de resultaten kijken, en bereid zijn om ze te kruiden met leerrijke toepassingen.
Zo zouden ernst en vrolijkheid elkaar wederzijds temperen.
In dit door Jezus gearrangeerde spel...
was er iets heel wonderbaarlijks en meer dan toevallig...
want de prijzen die de spelers afzonderlijk toevielen, waren veelbetekenend voor hun eigen individuele neigingen, fouten en deugden. Dit legde Jezus aan iedereen uit, op het moment dat de prijs die hij had gewonnen hem werd toegewezen.
Elke prijs was als het ware een gelijkenis, een gelijkenis met de winnaar zelf, en ik voelde dat hij met de vrucht eigenlijk iets innerlijks ontving.
Allen werden geraakt en bezield door de woorden van Jezus, misschien ook door het eten van de vrucht, waarvan de belangrijke eigenschappen nu hun uitwerking hadden.
Wat Jezus over elke prijs zei, was volkomen onbegrijpelijk voor al degenen op wie het geen betrekking had. Het werd door de omstanders slechts als een prettige, spitse opmerking ontvangen.
Maar ieder voelde dat de Heer een diep doordringende blik in hun eigen binnenste had geworpen.
Hier gebeurde hetzelfde als bij Jezus' woorden tot Nathanaël met betrekking tot dat staren onder de vijgenboom. Ze waren diep in Nathanaëls ziel gezonken, terwijl hun betekenis voor de anderen verborgen bleef.
Ik herinner me nog dat mignonette een van de bloemen was...
en dat Jezus, toen hij zijn prijs aan Nathanael Chased uitreikte, tegen hem zei:
'Kun je nu begrijpen dat ik gelijk had, toen ik tegen je zei:
je bent een echte Israëliet in wie geen bedrog is' ?
Ik zag een van de prijzen prachtige effecten produceren.
Nathanaël, de bruidegom, won een opmerkelijk stuk fruit.
Er zaten twee stukken op een enkele steel: de ene leek op een vijg, de andere was hol, meer als een geribbelde appel. Ze waren roodachtig van kleur, van binnen wit en met rode strepen. Ik heb soortgelijke gezien in het paradijs.
Ik merkte dat de omstanders erg verrast waren toen de bruidegom die vrucht won, en dat Jezus sprak over het huwelijk en over kuisheid, en stilstond bij de honderdvoudige vrucht van het laatste.
En toch was er in alles wat Jezus over deze onderwerpen zei niets dat de Joodse ideeën over het huwelijk kon schokken. Sommige van de Esseense discipelen, Jacobus de Jongere bijvoorbeeld, begrepen beter dan de anderen de diepe betekenis van Zijn woorden.
[emmerich]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten