Op 16 juni 1916...
krijgt priester Poppe, op dat ogenblik 25 jaar oud en pas gewijd...
zijn eerste pastorale taak toegewezen: hij wordt benoemd tot onderpastoor in de parochie van Sint-Coleta, een arbeiderswijk aan de zuidrand van Gent. In de woorden van Edward zelf, gaat het om een wijk 'die rood ziet van het socialisme en zwart van de miserie ten gevolge van de oorlog'. Het verpauperde proletariaat woont er in een doolhof van steegjes en beluiken waar grote armoede en verbittering heersen, vooral sinds de oorlog veel mannen van hun gezin heeft weggehaald.
De pastoor van Sint-Coleta is een brave man, die het echter opgegeven heeft het werkvolk nog ooit terug in de schoot van de Kerk te kunnen brengen.
Edward komt in Sint-Coleta aan...
met de intentie om onderworpen en respectvol tegenover zijn pastoor te zijn, maar ook om zijn voornemens van het seminarie in de praktijk te brengen.
Hij krijgt als opdracht de zorg voor de jeugd: het patronaat en de catechismuslessen. Wat doet hij? Hij vult het programma aan met een lof. De eerste keer zijn er 25 kinderen; hij nodigt hen uit om de volgende ochtend naar de mis te komen. Dat doen ze, het is vakantie en meneer de onderpastoor is zo vriendelijk.
Edward verstaat zo goed de kunst om recht tot het hart te spreken, dat er na twee weken... 200 kinderen in de vroegmis zitten, allemaal van arme komaf. Niets minder dan een revolutie ! De stoeltjeszetster is er ten andere niet blij mee... Daar blijft het niet bij: elke zaterdag schuift een massa jongeren aan om te biechten.
Elke dag begint de onderpastoor zijn taken...
met een uur aanbidding van het Allerheiligste Sacrament.
En ’s avonds – of vlak voor of na de lering – herhaalt hij dat.
In oktober...
sticht hij, met toelating van zijn pastoor, een Communie Bond...
een keurkorps van kinderen 'die Jezus beminnen, en heilig willen worden, door dikwijls te communiceren, door elkander te steunen, door overal het voorbeeld te geven.'
Het is zijn bedoeling dat de leden zouden uitgroeien tot voorbeelden in de parochie, thuis, op school, overal. Edward wijdt er zijn beste krachten aan, want 'de communiebond is het werk waar ik al mijn hoop op vestig'.
Jongens en meisjes vergaderen afzonderlijk om de twee weken. Poppe spreekt tot zijn jeugdige toehoorders over de heiligheid, het verlangen ernaar en de weg er heen... Alles komt aan de beurt en wordt uiteengezet in een begeesterende, kinderlijk-eenvoudige taal.
Het resultaat is dat de communiebonden na zes maanden 170 kinderen tellen.
Poppe besteedt daarnaast heel wat tijd aan huisbezoeken.
Niet bij de rijke burgerij, maar bij voorkeur bij de beproefde gezinnen, de behoeftigen, de zieken.
'Meestal alleenstaande vrouwen: weduwen en echtgenoten wier man aan het front, of opgeëist door de Duitsers was. De oorlog maakte alles peperduur, de bittere kou had de miserie nog vergroot. Zonder inkomen was er weldra gebrek aan brandstof, kleren en voedsel. Minstens twaalfhonderd families op de veertienhonderd konden zich geen aardappelen veroorloven.'
Edward doet wat hij kan om de nood wat te lenigen.
De grote helft van zijn maandloon besteedt hij aan goede werken.
Zo betaalt hij twee jaar lang de huishuur voor een weduwe met negen kinderen.
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten