"Een van de laatste apostolaatsdaden van Edward Poppe in Gent...
is de haast miraculeuze bekering van een verstokte vrijzinnige, een overtuigd socialist...
die op sterven ligt en van priesters noch sacramenten wil weten.
Wanneer Edward van het sterfbed hoort...
klopt hij onmiddellijk aan om te proberen de man tot inkeer te doen komen.
Zijn echtgenote wijst hem eerst af, maar na lang aandringen laat ze hem toch binnen. Terwijl zij naar boven loopt om haar man te polsen, valt Edward op zijn knieën en bidt met aandrang tot de patrones van zijn parochie, de H. Coleta [gestorven in Gent in 1447, heiligverklaard in 1907]:
'O Heilige Coleta, ik roep Uw machtige hulp in voor de bekering van deze ongelukkige. Al verdien ik zulks niet, toch vraag ik voor deze man een echte en duidelijke bekering. Geen halve, geen twijfelachtige, geen onverschillige.'
De vrouw komt weer naar beneden.
Als de onderpastoor het absoluut wil, mag hij van de zieke wel even goeiedag komen zeggen, maar natuurlijk kan er van biechten en dat soort dingen geen sprake zijn! Hoopvol trekt Edward naar het ziekbed – een kwartiertje slechts, meer niet, maar de opening is gemaakt.
De dag daarop...
staat Edward er opnieuw, met wat eieren voor de zieke of het huishouden.
De vrouw bedankt hem koel en zegt dat de zieke slaapt. Ten andere, het is niet nodig dat meneer de onderpastoor zich nog verder 'derangeert'.
Een nog vuriger gebed...
en ’s anderendaags staat de vriendelijke geestelijke er opnieuw. In de houding van de echtgenote is een opmerkelijke kentering merkbaar. Ook met de zieke volgt ’s namiddags een oprecht gesprek.
Bij het vijfde bezoek tenslotte, spreekt de stervende een berouwvolle biecht, en ontvangt de laatste sacramenten. Een ziel is gered voor de eeuwigheid!"
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten