'Schwob was al drie jaar voor zijn bekering naar Lourdes gegaan.
Een paar jaar later keerde hij terug op zoek naar andere genaden, andere lichten.
Hij verklaarde zelf dat "de oude gewoonten van onvrijwillig rationalisme en spontaan ongeloof" niet helemaal dood waren. Sprekend over de Maagd Maria, gaf hij toe: "Ik snapte niet waarom mensen zoveel vertrouwen in Haar hadden."
Die goede Moeder...
zou hem niet alleen Haar rol in het leven van de mens openbaren,
maar ook de permanente interactie tussen Hemel en aarde,
iets wat nog niet tot Schwob was doorgedrongen.
"Enerzijds geloofde ik in de Hemel.
Anderzijds moest ik maar al te zeer in de aarde geloven."
Plots leek de Heilige Maagd hem "de onvermijdelijke bemiddelaar
tussen de Hemel en onszelf... de Middelares van alle Genade."
Ze leek nu zo dichtbij, zo aandachtig, zo moederlijk
dat het "moeilijker voor me werd om aan Haar macht te twijfelen,
dan voorheen om erin te geloven."
"Ik geloofde niet zozeer in gebed omdat ik getuige was geweest van de genezing van chronische ziekten, maar eerder omdat het voor mij onmogelijk werd de nabijheid van de onzichtbare wereld te ontkennen - waarin ik zonder enige twijfel voelde dat de Moeder van Christus rondliep. Die ook de Moeder van de hele wereld was.
Het is in de persoon van de Maagd dat Hemel en aarde me overtuigden van hun intimiteit. Christus was de Hemel die naar de aarde kwam, om haar te redden. Maar toch, dát was de Hemel. In de Maagd was het uiteindelijk de aarde wiens hemelvaart ik werkelijkheid zag worden.
En dat was veel belangrijker voor mij, die nooit had kunnen begrijpen dat de mens werkelijk voorbestemd was om in de hemel te verblijven, en tegelijkertijd aandacht moest blijven schenken aan de levenden."'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten