'Catharina had een bijzonder intens gebedsleven.
En zoals zovele kloosterlingen en heiligen bad zij o.m. voor zielen in het vagevuur.
Maar...
ze beval haar medezusters ook stellig aan om...
net zoals ze zelf deed, dézen op hun beurt om intercessie te verzoeken!
Ze beweerde dat zijzelf nooit iets aan vagevuurzielen had gevraagd zónder iets te ontvangen.
Sterker nog, ze zei dat haar vaak vergeefs werd gegeven wat ze aan heiligen vroeg.
Op een dag werd in het klooster het verhaal verteld
van een ter dood veroordeelde die na zijn veroordeling bleef godslasteren
en zelfs om tussenkomst van de duivel riep.
Daarop besloot Catharina voor het Allerheiligste Sacrament te bidden,
en voor deze man bekering af te smeken.
Terwijl ze nog aan het bidden was...
hoorde ze al deze woorden komen uit het Tabernakel:
"Dat kan Ik jou niet weigeren. Ik wil dat deze ziel gered wordt!"
Meteen daarna schreef ze brieven aan deze gevangene,
waarin ze hem vertelde wat hij precies moest doen
om zich voor te bereiden op zijn terechtstelling.
En de man bekeerde zich inderdaad,
en stierf, naar men haar later vertelde, tijdens de executie
met enkel nog de naam van Jezus op de lippen.
Geen duivel meer, geen godslastering...'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten