'Gedurende de laatste decennia van zijn leven
werd Lechner een constante aanwezigheid in het Japanse Koffiehuis aan de Andrássylaan,
waar hij een tafel deelde met zijn beroemde kunstenaarsvrienden,
zoals de kunstschilder József Rippl-Rónai,
en af en toe jonge architecten begeleidde.
Hij gebruikte de marmeren tafelbladen om zijn ideeën te schetsen...
Volgens een anekdote kocht Marcell Nemes - de grote Hongaarse financier, kunstverzamelaar en kunsthandelaar - toen hij Lechners tekeningen zag voor een herdenkingsmonument voor koningin Sisi, niet alleen het tafelblad, maar onmiddellijk de hele tafel... Maar dit was verre van een ereronde voor een nationale held die genoot van de zonnige jaren van zijn pensioen.
Lechner leed er vreselijk onder dat hij gemarginaliseerd was.
In een overlijdensbericht – in 1914 – herinnerde een van zijn volgelingen, Béla Jánszky, zich hoe Lechner regelmatig in tranen uitbarstte over zijn gebroken carrière.
Lechners rijpe periode leverde slechts vier openbare gebouwen op, geen enkel daarvan uit de laatste vijftien jaar van zijn leven. Pijnlijk weinig voor een visionaire architect wiens hoogtepunt samenviel met de bouwhausse in Boedapest.'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten