'Na de oorlog
deed hij met succes een aanvraag voor het examen voor marinecommissaris,
liep een jaar stage in Brest en ondernam vervolgens uitgebreide reizen naar het Verre Oosten.
René Schwob was vanaf dat moment ongetwijfeld vol goede wil.
Die onvergetelijke woorden bleven hem achtervolgen...
Hij deed aan zelfonderzoek, en zocht naar tastbare wonderen.
Huiverig en zelfs met tegenzin,
aangespoord door een vriend die hem verzekerde dat dít wonderen voor hem zou verrichten,
vroeg hij in 1922 om het Doopsel.
De priester met wie hij sprak echter,
beschouwde zijn aanleg als onvoldoende en weigerde hem te dopen.
René was opgetogen over deze weigering, die hem van eigen verantwoordelijkheid onthief,
en hij zette de moeilijke weg voort van zijn losbandige leven.
Sterker nog, hij zou later toegeven:
"Ik zeg het in alle eenvoud: in die tijd, hoewel ik geen kleine kinderen verslond, was ik volkomen onmenselijk, net als zovelen die zich dat niet realiseren. Ik was zo in beslag genomen door genotzucht en zo vreemd aan de liefde, dat mijn onverzadigbare verlangens mijn enige levensregel waren.
Het enige dat mij verbaasde, was dat ik mij zo ongemakkelijk voelde... Ik was besluiteloos wat betreft mijn eigen smaak, had geen enkele reden om me ertegen te verzetten. Ik verkeerde in een staat van vrijheid, als je dat zo wilt noemen.
Vandaag besef ik dat dit juist het tegenovergestelde van vrijheid was, maar ik had geen flauw benul van het bestaan van zonde."
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten