'Deel van Schwobs moed en trouw in zijn toevlucht tot de eucharistie...
was overigens ook zijn diepe verlangen om kuis te blijven.
Hij schreef:
"De laatste dagen dat ik elke ochtend te communie ga, voel ik me bevrijd van obsessieve verleidingen en ervaar een onverhoopte frisheid van ziel. Ik heb de communie ontvangen en opnieuw de moed gevat om tegen mezelf te vechten en mijn leven te zuiveren."'
De biecht verrukte hem.
Hij bewonderde de kracht van deze sacramentele Genade die ons sterk maakt tegen onszelf, en de wijsheid van de eenvoudige richtlijnen die we daar ontvangen en die de ziel wapenen tegen hernieuwde vijandelijke aanvallen.
Zo kon de jonge neofiet, aan iedereen die zich snel uit zijn zondige staat wilde bevrijden, niets beters aanraden dan de praktijk van frequente biecht en dagelijkse communie. Hij riep uit:
"Wanneer zal ik zuiver genoeg zijn om U voortdurend in mijn hart te bewaren, om U te koesteren als een plant, zodat Gij eeuwig bloeiende takken in mij kunt laten ontluiken?
O Heer, beziel mij met zoveel liefde dat het mij uiteindelijk makkelijk zal vallen alles af te weren wat U, zwakke God, verborgen God, zou kunnen breken. Ja, moge ik U nooit meer uit mijn hart kunnen rukken."
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten