OLV van Caysasay (1603)
Grot van Tre Fontane, 1985
'We deden een paar stappen weg van de muur...
en mijn moeder draaide zich, bijna eenstemmig met mij, om om naar de zon te kijken...
en in tegenstelling tot wat eerder was gebeurd, konden we er rustig naar staren...
en niet alleen dat, we zagen de zon draaien.
Op dat moment schudden we elkaar de hand, met een gevoel van extase.
Ik voelde me aangetrokken tot dat visioen, alsof niets me ervan kon weerhouden ernaar te staren.
Dus ik zei, dat ik de zon om zichzelf heen zag dwarrelen...
en overal om me heen volgden de kleuren elkaar op...
eerst wit, toen blauw, tenslotte roze, in een draaikolk.
Dit alles duurde lang...
toen zag ik een gele kleur...
en er vormde zich een grote gele schijf...
Toen een nooit eerder gezien licht, heel intens.
Onmiddellijk in de buurt een andere schijf, van gelijke grootte en pracht.
Dan nog een gelijke, altijd aan de linkerkant.
Drie schijven bleven een tijdje staan...
Toen ging er een vierde schijf, altijd weer links.
Dan een vijfde, een zesde en opnieuw een...
totdat ze de hele horizon om ons heen in cirkels vulden.
Toen deze schijven zich vormden, waren ze minder glanzend dan de eerste.
Wat ik zag, werd van tijd tot tijd bevestigd door mijn moeder...
die dezelfde dingen zag als ik.
Ik slaagde er eindelijk in mijn ogen los te rukken...
om naar de grond te kijken.
Terugkijkend naar de lucht...
zag ik dezelfde dingen en dit een tijdje.
Wat me vooral bijblijft...
is een ondefinieerbaar gevoel...
van innerlijke rust en zachtheid.'
Cagayan de Oro (1626)
Grot van Tre Fontane, ook in 1985
'Maar ineens, rond een uur of vijf...
zie ik de zon meegesleurd worden door een groot licht...
een pijltje roze, dan groen, dan rood.
Ik zette meteen een donkere bril op...
en ik zie het transformeren in duizenden kleuren...
het groen was prachtig,
Terwijl we vredig genoten...
van dit bovennatuurlijke schouwspel...
dacht ik eraan mijn donkere bril af te zetten...
en met de grootste verbazing merkte ik dat er niets veranderde:
ik zag precies alles wat ik tot nu toe met mijn bril had gezien.
Ik weet niet hoe lang deze show duurde.
Misschien een uur, misschien minder...
Mijn uitroepen moeten er vele zijn geweest...
omdat mijn zoon me af en toe had moeten zeggen...
dat ik moest kalmeren...'
Lubang-eiland (1711)
Grot van Tre Fontane, 1986
Op 12 april 1986 herhaalde zich het zonne-fenomeen.
Verschillende kranten hebben daarvan getuigenissen gepubliceerd.
Maar er zijn ook foto's van de zon gemaakt tijdens het fenomeen, en er is met name een televisieprogramma gemaakt door tijdens een interview de 'rook' van de zon uit te zenden, die duidelijk de indruk wekt 'als een kloppend hart' te zijn.
Uit de getuigenissen van aanwezigen die niet alleen werden geïnterviewd, maar van wie de stem werd teruggevonden terwijl ze spraken en commentaar gaven op hetzelfde moment waarop ze het fenomeen zagen, of opnieuw uit de opnames die met de microfoon de menigte rond gingen, komen dezelfde verklaringen naar voren als altijd: de kleuren, het wervelen van de zon, de vrede en sereniteit die iedereen in de ziel voelt...
Maar zelfs bij deze gelegenheid waren er mensen die absoluut niets zagen.
En sommige mensen moesten toch naar de dokter voor oogverbranding.
Het fenomeen werd ook gecontroleerd bij het metereologisch instituut...
maar van de astronomische observatie-instrumenten was er geen nieuws...
over variaties in de zon.
San Narciso, Filipijnen (WOII)
Grot van Tre Fontane, 1987
Ook op de veertigste verjaardag van de verschijning...
werd het fenomeen herhaald, alsook gefotografeerd...
en vervolgens uitgezonden in televisie-interviews.
In 1988 werden geen fenomenen meer gezien.
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten