Na enige tijd zag ik Adam en Eva in grote nood ronddwalen.
Ze straalden niet langer van licht en ze liepen rond, de een hier, de ander daar, alsof ze iets zochten dat ze verloren hadden. Ze schaamden zich voor elkaar. Elke stap die ze zetten, leidde hen naar beneden, alsof de grond onder hun voeten bezweek.
Ze droegen somberheid met zich mee, waar ze ook gingen. De planten verloren hun felle kleuren en werden grijs, en de dieren vluchtten voor hen uit. Ze zochten grote bladeren en vlochten die tot een gordel voor hun lendenen. Ze zwierven altijd apart rond.
-
Nadat ze zo geruime tijd waren rondgevlucht...
begon het gebied van schitterend licht waar ze vandaan kwamen...
eruit te zien als de top van een verre berg.
Tussen de struiken van een somber ogende vlakte verstopten ze zich, maar apart.
Toen riep een stem van boven hen, maar ze wilden niet gehoorzamen.
Ze werden bang, ze vluchtten nog verder, en verstopten zich nog dieper tussen de struiken.
Het maakte me verdrietig om dat te zien.
Maar de stem werd dwingender, en ondanks hun verlangen om te vluchten en zich te verstoppen, werden ze gedwongen naar voren te komen.
De majestueuze Gestalte die straalde van licht verscheen weer.
Adam en Eva kwamen met gebogen hoofd uit hun schuilplaatsen, maar ze durfden hun Heer niet aan te zien. Ze keken elkaar aan en erkenden allebei hun schuld.
En nu wees God hun een vlakte aan...
die nog lager was dan die waarop ze stonden.
Daarop stonden struiken en bomen.
Toen ze die bereikten, werden ze nederig, en begrepen ze voor het eerst goed hun ellendige toestand. Ik zag ze bidden toen ze daar alleen werden gelaten.
Ze gingen uit elkaar, vielen op hun knieën en hieven hun handen op onder tranen en gehuil. Terwijl ik naar hen staarde, dacht ik hoe goed het is om alleen te zijn in gebed.
-
Adam en Eva waren in die tijd gekleed...
in een kledingstuk dat reikte van de schouders tot de knie...
en dat bij het middel was omgord door een strook van de binnenste schors van een boom.
Terwijl onze eerste ouders steeds lager afdaalden van de plaats van hun schepping...
leek het Paradijs zelf, als een wolk, hoger en hoger boven hen op te stijgen.
Toen kwam er een vurige ring, zoals de cirkel die soms rond de zon en de maan wordt gezien, uit de hemel naar beneden en vestigde zich rond de hoogte waarop het Paradijs was.
-
Adam en Eva waren maar één dag in het Paradijs geweest.
Ik zie nu het Paradijs ver, ver weg, als een strook land direct onder het punt van zonsopgang.
Als de zon opkomt, stijgt hij op vanaf de rechterkant van die strook land...
die ten oosten van de Profeetberg ligt...
en precies waar de zon opkomt.
Het lijkt me een ei...
dat boven onbeschrijflijk helder water hangt, dat het scheidt van de aarde.
De Profeetberg is als het ware een voorgebergte dat doorheen dat water omhoog rijst.
Op die berg zie je buitengewoon groene streken, hier en daar onderbroken door diepe afgronden en ravijnen vol water. Ik heb inderdaad mensen de Profeetberg zien beklimmen, maar ver kwamen ze niet.
Ik zag Adam en Eva de aarde bereiken, hun plaats van boetedoening.
O, wat een ontroerend gezicht - die twee wezens die hun schuld uitboeten op de naakte aarde!
Adam had toestemming gekregen om een olijftak mee te nemen uit het Paradijs...
en nu plantte hij die.
Later werd het kruis gemaakt van het hout.
Adam en Eva waren onuitsprekelijk verdrietig.
Waar ik ze zag, konden ze nauwelijks een glimp opvangen van het Paradijs...
en ze daalden voortdurend lager en lager af.
Het leek alsof er iets draaide...
en uiteindelijk kwamen ze, door nacht en duisternis...
op de erbarmelijke, jammerlijke plek...
waarop ze boete moesten doen.
[emmerich]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten