aiello 9

De voorzienigheid kwam zuster Elena altijd te hulp... 

die vaak niet het geld had om dingen te betalen. 

Ze verootmoedigde zich en zocht hulp bij welwillende personen... 

en smeekte haar schuldeisers om geduld en begrip.

-

Een keer viel de elektriciteit uit. 

Elena ging naar het kantoor van het bedrijf en vroeg om begrip, en de directeur beval de stroom te herstellen met het bevel dat zuster Elena 'niet meer gestoord mocht worden' wegens gebrek aan betaling.

De donaties die ze wel heeft ontvangen, stonden helaas niet in verhouding tot de dagelijkse uitgaven die nodig waren om orde te runnen.

-

Een andere keer... 

baden ze tot de grote heilige Sint-Jozef om hulp. 

Want er moest betaald worden voor wat olie. 

Het exacte bedrag dat binnenkwam, was wat nodig was om de olie te betalen. 

Op een andere dag... 

was er brood nodig voor het Instituut. 

Er werd aan een zuster voorgesteld om het op krediet te kopen. 

Maar deze zuster had al lang krediet in de boeken, en had de moed niet om het te doen. 

Ze kwam met lege handen thuis.

Tijdens de maaltijd, was er geen brood, en dus bad ze. 

Opeens werd er op de deur geklopt. 

Een stadswachter bezorgde hen 36 kilo brood... 

dat die ochtend was opgehaald als gevolg van een overtreding.

-

Bij een andere gelegenheid... 

vertelden de weeskinderen haar dat pasta het enige voedsel in de keuken was. 

Zuster Elena streelde hen en leidde hen naar de kapel, terwijl ze zei: 

'Bid gewoon, en je zult zien dat God zal voorzien.'

Binnen een paar minuten werd zuster Elena opgehaald, omdat de stadsquestor net 18kg vis had binnengebracht. Op de terugweg naar het klooster, vertelde zuster Elena het verhaal aan de officier, die verbaasd was en nog meer, toen hij de weesjes in de kapel zag bidden met dezelfde intentie.

Door de jaren heen... 

bleef het Instituut een mengelmoes ervaren van tegenslagen, ontberingen, triomfen, onzekerheid, groei en allerlei soorten beproevingen die het leven van elke nieuwe gemeenschap bemoeilijken, maar het werd allemaal ondersteund door God en door de leiding van die 'buitengewoon lijdende, maar  zeer dynamische vrouw.'

Na eindeloos wachten bijvoorbeeld, ontving zuster Elena het vreugdevolle nieuws uit Rome dat haar 'Instituut van de Zusters Miniemen van het Lijden van Onze Heer Jezus Christus' nu een Congregatie van Pauselijk Recht was.

-

Maar de beproevingen eindigden hier nog niet.

Er was een poging om het gezag van zuster Elena als moeder-overste te ondermijnen, en haar met vervroegd pensioen te krijgen om haar te vervangen door een onervaren non.

De zusters waren diep gekwetst door de vele vernederingen waarmee zuster Elena werd geconfronteerd. Toch bleef zuster Elena zelf, ondanks de extra pijn, al haar deugden behouden, en hield ze de discipline en harmonie van de gemeenschap intact.

Er was ook een poging om te ontkennen... 

dat hun officiële erkenning enig belang had. 

De zeer bedroefde, bedlegerige moeder-overste stond met moeite op, en vocht namens haar gemeenschap krachtig terug tegen het constante spervuur ​​van absurde laster dat werd afgevuurd tegen de gemeenschap.

Ze sprak haar wens uit om naar Rome te reizen om de Heilige Vader zelf te informeren over wat er allemaal gebeurde. Ze was in staat kardinaal Montini te ontmoeten, de Vaticaanse staatssecretaris die later paus Paulus VI zou worden. 

Hij luisterde genadig naar haar oproep aan haar bed in Rome, en hij beloofde om haar petitie zelf aan de Heilige Vader te presenteren, en moedigde haar aan om 'op God te vertrouwen en geduldig te verdragen wat Hij voor haar heiliging en de uitvoering van Zijn Werk ter beschikking stelde".

Er werd beslist dat het Instituut inderdaad veel meer was... 

dan een eenvoudige congregatie van bisdomsrecht.

[bron]