Elena zou uiteindelijk Gigia ontmoeten...
een vrouw die haar om advies kwam vragen over haar religieuze roeping.
Ook zij was wegens ziekte uit een orde ontslagen. Ze praatten en kregen een hechte band en Elena realiseerde zich dat Gigia zou worden geroepen om haar te helpen bij het liefdadigheidswerk dat ze zou beginnen. Aanvankelijk betwijfelde Gigia of Elena, zelf invalide, wel in staat zou zijn om anderen te helpen.
Op een dag ging Elena met de bus...
en vroeg zich af waar ze het huis zou vinden dat ze nodig had voor dat werk.
Ze had tot haar patroonheiligen, in het bijzonder St. Theresia van het Kindje Jezus, gesmeekt...
toen een jonge karmelietes de bus inliep, en de twee raakten in gesprek.
De jonge non vroeg of ze op zoek was naar een huis.
Elena, die dacht dat het een van de zusters uit de buurt was...
kuste haar hand en vertelde haar hoe moeilijk het was om er een te vinden.
De non glimlachte lief, en zei: 'Kom, ik zal je het huis laten zien.'
Toen ze de bus uit stapten...
wees de non naar een balkon...
en zei dat de vrouw een bod van 260 lire vroeg, maar 250 van jou zal aannemen.
Toen Elena omkeek naar de non, merkte ze dat er een ongewone gloed om haar heen was...
en zag toen een boeket rozen uit het kruisbeeld in haar hand vallen.
Plots vervaagde de non en Elena realiseerde zich...
dat ze met St. Theresia van Lisieux sprak...
en vol opwinding ging ze met de hospita praten.
Alles was precies zoals St. Therese had gezegd.
De hospita accepteerde de 250 lire.
Elena vertelde het aan de aartsbisschop...
en hij stelde voor dat Elena hun eerste huis in Cosenza...
zou vernoemen naar St. Theresia.
Het is niet precies duidelijk...
wanneer Elena officieel religieuze zuster werd...
maar vanaf dit punt noemen we Elena zuster Elena.
Zuster Elena en zuster Gigia vestigden zich in hun nieuwe huis.
Ze begonnen hun apostolaat, dat erin bestond catechese te geven...
aan de verwaarloosde kinderen in hun district.
Hun ijver was groot om hun werk overal uit te breiden, en dus ging zuster Elena op een dag naar een bijeenkomst van de protestantse kerk en spoorde de mensen, in aanwezigheid van de dominee, aan om terug te keren naar de katholieke kerk.
De ijver van de zusters had tot gevolg dat zondig samenleven in huwelijken werd bekrachtigd, dat kinderen werden gedoopt en dat ouderen werden geholpen om eindelijk de Heilige Communie te ontvangen.
Samen slaagden ze erin een 14-jarige boef, bekend als 'Ciccio de dief', te bekeren, die daarna een vurig leven zou leiden en al op jonge leeftijd een heilige dood zou sterven.
Hun werk ontwikkelde zich zo snel...
dat ze noodgedwongen op zoek moesten naar een nieuw onderkomen.
Het lijden van zuster Elena ging evenwel nog steeds door, en zuster Gigia had geen andere keus dan zuster Elena af en toe op de zolder op te sluiten, om haar weg te houden van de aandacht van de mensen die op de hoogte waren van haar buitengewone gebeurtenissen. Zelfs de politie kreeg, na smeekbeden bij de aartsbisschop, geen toegang.
Aan de nonnen werd voorgesteld dat het in hun voordeel zou zijn om naar een ander, groter huis te verhuizen. Het huis was arm en had maar één meubelstuk. Gedurende deze tijd dachten ze na met wat voor liefdadigheidswerk ze daar zouden moeten beginnen.
Op een dag kwam er een man met een klein weesmeisje...
hij presenteerde haar aan de zusters en zegde maandelijks een bedrag toe voor haar kost en inwoning.
Een dag later droomde zuster Elena dat ze een man in het zwart zag...
die drie meisjes vasthield en op zoek was naar een non.
Toen hij zuster Elena zag, smeekte hij haar om de meisjes mee te nemen.
De volgende ochtend zag ze de man met de drie meisjes om hulp vragen...
precies zoals in haar droom.
Diep ontroerd omhelsde zuster Elena de drie kleine meisjes en nam ze mee naar huis.
Later werd een klein, geestelijk gehandicapt meisje bij haar gebracht...
en de monseigneur sprak zijn tevredenheid uit over de activiteiten van de zusters...
en zegende hun werk en heilige verlangens in naam van de aartsbisschop.
De missie van de zusters werd nu officieel...
om in de steek gelaten weesmeisjes op te nemen.
Zuster Elena vervulde haar taken kalm, en met groot geloof.
Met bovennatuurlijke naastenliefde, en volledig vertrouwen in Gods voorzienigheid.
Zij leidde de dames op die zich bij haar gemeenschap kwamen voegen, en koos als onderscheidend kenmerk de liefdadigheid van St. Franciscus van Paola, oprichter van de Miniemen, met het embleem van de Passie van Onze Heer Jezus Christus, en noemde haar Instituut aldus de "Zusters Miniemen van de Passie van Onze Heer."
Het aantal kleine wezen steeg tot 26...
en er kwamen nog twee aspiranten bij.
Een vrouwelijke arts...
eiste dat er een onderzoek zou worden ingesteld naar 'de vrouw met tbc die oude mensen en kleine verlaten meisjes huisvestte.'
Na onderzoek van de situatie bleken de beschuldigingen ongegrond...
en volledig vals te zijn.
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten