een grenzeloze, schitterende ruimte voor me uitspreiden...
waarboven een bol van licht zweefde als een zon.
Ik voelde dat het de eenheid van de drie-eenheid was.
In mijn eigen geest noemde ik het de ENE STEM...
en ik zag hoe het zijn effecten produceerde.
Onder de bol van licht...
rezen concentrische cirkels van stralende koren van geesten...
wonderbaarlijk helder en sterk en mooi.
Deze tweede wereld van licht zweefde als een zon onder die hogere Zon.
Deze koren kwamen voort uit de hogere Zon, als uit liefde geboren.
Plotseling zag ik sommigen van hen pauzeren...
verrukt van de contemplatie van hun eigen schoonheid.
Ze namen genoegen met zichzelf, ze zochten de hoogste schoonheid in zichzelf...
ze dachten alleen maar aan zichzelf, ze bestonden alleen in zichzelf.
Aanvankelijk waren ze allemaal verzonken in contemplatie buiten zichzelf...
maar al snel rustten sommigen van hen in zichzelf.
-
Op dat moment zag ik...
dit deel van de glinsterende koren naar beneden geslingerd worden...
hun schoonheid verzonken in duisternis...
terwijl de anderen, snel samengedrongen...
hun lege plaatsen opvulden.
-
En nu bezetten de goede engelen een kleinere ruimte.
Ik zag ze niet hun plaatsen verlaten om de gevallen koren te achtervolgen en te bestrijden.
De slechte engelen rustten in zichzelf en vielen weg...
terwijl degenen die hun voorbeeld niet volgden, zich verdrongen op hun lege plaatsen.
Dit alles was ogenblikkelijk.
Toen ik van beneden oprees...
zag ik een donkere schijf...
de toekomstige verblijfplaats van de gevallen geesten.
Ik zag dat ze het tegen hun wil in bezit namen.
Het was veel kleiner dan de bol waaruit ze waren gevallen...
en ze leken me dicht opeengepakt.
-
Ik zag de val van de engelen in mijn kindertijd.
En daarna, dag en nacht, vreesde ik hun invloed.
Ik dacht dat ze grote schade moesten toebrengen aan de aarde, want ze zijn er altijd omheen.
Het is maar goed dat ze geen lichamen hebben...
anders zouden ze het licht van de zon verduisteren.
We zouden ze als schaduwen om ons heen moeten zien zweven.
-
Meteen na de zondeval...
zag ik de geesten in de stralende cirkels zich vernederen voor God.
Ze brachten Hem eer en smeekten om vergiffenis voor de gevallen engelen.
Op dat moment zag ik een beweging in de lichtgevende bol waarin God woonde.
Tot dan toe was het onbeweeglijk geweest en, zoals ik voelde, wachtend op dat gebed.
Na die actie van de kant van de engelenkoren, was ik er zeker van dat ze standvastig zouden blijven...
dat ze nooit zouden wegvallen.
Het werd mij bekend gemaakt dat God in Zijn oordeel, in Zijn eeuwig vonnis tegen de opstandige engelen, het heersen van strijd heeft uitgevaardigd tot hun vacante tronen bezet zijn.
Maar het leek me bijna onmogelijk om die tronen te vullen, want het zou zo lang duren.
De strijd zal echter op aarde zijn. Er zal boven geen strijd zijn...
want God heeft het zo bepaald.
-
Nadat ik deze verzekering had ontvangen, kon ik niet langer sympathie voor Lucifer voelen...
want ik zag dat hij zichzelf naar beneden had gehaald door zijn eigen vrije, slechte wil.
Evenmin kon ik zulke woede tegen Adam voelen.
Integendeel, ik voelde veel sympathie voor hem...
omdat ik dacht: zo is het verordend.
[emmerich]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten