rivelazione 3

En te midden van dit bovennatuurlijke licht... zie ik een tufsteen. 

Verheven in de lucht, boven dat rotsblok, zie ik met vol verbazing en ontroering... 

een gestalte van een Vrouw uit het Paradijs.

Ze staat rechtop.

-

Mijn eerste instinct is om te spreken, te schreeuwen... 

maar mijn stem sterft weg in mijn keel. 

Op de tufsteen, niet in het midden van de grot, maar meer naar links... 

precies waar de kinderen knielen, staat echt de Mooie Dame... 

degene die ze voortdurend aanroepen.

Onmogelijk om de schoonheid en pracht van Haar te beschrijven.

Aan degenen die mij vragen: 

'Hoe mooi was Onze-Lieve-Vrouw?' antwoord ik vaak:

'Denk aan het mooiste wat je je kunt voorstellen. Heb je daaraan gedacht? Mooi... 

De Maagd, ik noem haar liever zo en niet Madonna, is veel veel mooier!'

Denk aan een jonge en mooie vrouw, vol genaden die haar rechtstreeks door de Allerheiligste Drie-eenheid zijn geschonken, aan deugden die worden beleefd in de gehoorzaamheid van de liefde, aan die gaven die alleen de grote Moeder van God kan hebben, aan die hemelse waardigheid die alleen de Koningin van hemel en aarde kan hebben... 

Toch is het nog te weinig, want ons gevoel is menselijk beperkt.

-

Ik beschrijf de Maagd, zo spaarzaam als ik kan.

Ik zeg alleen dat Ze eruitziet als het oosterse vrouwen-type, met een donkere, olijfkleurige huidskleur. 

Rustend op Haar hoofd heeft Ze een groene mantel, groen als de kleur van weidegras in het voorjaar.

Haar mantel valt langs Haar zijden tot aan Haar blote voeten. 

Van onder de groene mantel zie je Haar zwarte haar... 

met de scheiding in het midden, als een indiaan.

Ze heeft een heel witte en lange jurk aan, met wijde mouwen, gesloten bij de hals. 

De heupen zijn omgeven door een roze band, met twee flappen die naar rechts aflopen... 

Ze lijkt een meisje van zestien-achttien jaar. 

Hoogte van vijf voet vijfenzestig. 

Hier is ze, echt, de 'mooie dame'. 

Voor me, arm schepsel!

Voor de ogen van een zondaar... 

die zoveel kwaad hebben gezien, zien.. 

Voor deze oren, die zoveel ketterijen hebben aanhoord, ze aanhoren!

De Maagd is werkelijk prachtig! 

Van een schoonheid die wij ons niet eens kunnen voorstellen! 

Van een hemelse schoonheid, van een spirituele schoonheid, van een fysieke schoonheid.

Natuurlijk zullen we ons nooit kunnen voorstellen hoe mooi de Moeder van God en onze Moeder is...

maar als we van Haar houden, zullen we Haar zien met de ogen van het hart.

Zij hield een asgrauw boekje voor Haar borst... 

dat Ze in Haar rechterhand hield, dat is de Bijbel, de Goddelijke Openbaring.

En met de wijsvinger van Haar linkerhand wees Ze naar een zwart kleed met een gebroken houten kruisbeeld ernaast, dat ik, teruggekomen uit Spanje, op mijn knieën had gebroken en in de vuilnisbak gegooid. Het zwarte kleed, een priesterlijke soutane...

Leg nu je linkerhand op je rechterhand, zoals Zij het boekje op Haar borst vasthoudt. 

Er is in Haar een moederlijke zoetheid, een zoete droefheid.

Zij begint te spreken met een kalme, gelijkmatige stem... 

zonder onderbreking, die diep doordringt in de geest.

Zo verschijnt Ze. Ik hoor Haar stem... 

mooi en melodieus zeggen...

[bron]