'Nu mijn buik volledig genezen leek,
plaatste de dokter op 14 juli opnieuw een gipsverband om mijn been. Dit gips bleek na verloop van tijd te licht om te voorkomen dat mijn voet naar binnen zou draaien, en op 11 augustus werd er een zwaarder gipsverband aangelegd, wat me veel ongemak bezorgde.
Op 15 augustus 1939, om 2:45u...
-DERDE VERSCHIJNING (51j.)-
terwijl ik rechtop in bed zat te huilen
van de pijn die het strakke gips veroorzaakte,
lichtte de kamer plotseling weer op,
en stond het Bloempje naast mijn bed en zei:
"Dat is een heel kleinigheidje. Sta op en loop."
Ik zette mijn voeten op de grond en stond op,
en terwijl ik dat deed, spleet het gips, ruim 30cm lang,
van boven naar beneden open en kon ik er gemakkelijk uitstappen.
Het Bloempje zei toen:
"Ga nu naar de kerk."
En verdween onmiddellijk.
Ik, die al meer dan tweeënhalf jaar niet meer zonder krukken had gelopen,
merkte dat mijn voet weer perfect recht en gezond was,
en ik liep weer vrij door het huis.
Om 6 uur 's ochtends
werd ik met de auto naar het Mercy Hospital gebracht,
waar ik van de lift naar de kapel liep, een afstand van ca. 60m, zonder enige hulp.
Toen hoorde ik voor het eerst in mijn leven de mis.
Het was het feest van Maria Tenhemelopneming.
Sindsdien loop ik zonder moeite.'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten