Het was ongeveer negen uur...
toen Jezus met de discipelen in Getsemane aankwam.
De duisternis was over de aarde gevallen, maar de maan verlichtte de hemel. Jezus was erg verdrietig. Hij kondigde de apostelen aan dat er gevaar naderde en ze werden ongerust. Jezus beval acht van hen om in de Hof van Getsemane te blijven, waar een soort zomerhuis was gebouwd van takken en gebladerte.
´Blijf hier,´ zei Hij, ´terwijl Ik naar Mijn eigen plaats ga om te bidden.´
-
Hij nam Petrus, Johannes en Jacobus de Oudere met Zich mee...
stak de weg over en ging een paar minuten verder, totdat Hij de Hof van Olijven bereikte, verder de berg op. Hij was onuitsprekelijk bedroefd, want Hij voelde Zijn naderende pijn en bekoring.
Johannes vroeg Hem hoe Hij, die hen altijd had getroost, nu zo neerslachtig kon zijn. Hij antwoordde: ´Mijn ziel is bedroefd tot in de dood.´ Hij keek om zich heen en zag van alle kanten angst en verleiding zich om Hem heen verzamelen als dichte wolken gevuld met angstaanjagende beelden.
Het was op dat moment dat Hij tegen de drie Apostelen zei: ´Blijf hier en waak met Mij. Bid, dat gij niet in verzoeking komt!´ en ze bleven op die plaats.
-
Jezus deed een paar stappen naar voren.
Maar de angstaanjagende visioenen drongen zo sterk om Hem heen dat Hij, vervuld van schrik, zich naar links afwendde van de Apostelen en zich in een grot stortte, gevormd door een overhangende rots. De apostelen bleven in een holte rechts erboven.
De grot waarin Jezus zich verborg was ongeveer 1.80m diep. De aarde zakte langzaam naar achteren weg, en planten en struiken die aan de rotsen hingen die boven de ingang uittorenden, maakten er een plek van waar geen oog in kon doordringen.
Toen Jezus de apostelen verliet, zag ik een groot aantal angstaanjagende figuren om Hem heen, in een steeds kleiner wordende cirkel. Zijn verdriet en angst namen toe. Bevend trok hij zich achter in de grot terug, als iemand die beschutting zoekt tegen een hevige storm, en daar bad Hij.
-
Ik zag de vreselijke visioenen...
die Hem volgden in de grot en die steeds duidelijker werden.
Ah! Het was alsof die enge grot het afschuwelijke, kwellende visioen omvatte van alle zonden, met hun genoegens en hun straffen, begaan vanaf de val van onze eerste ouders tot het einde van de wereld.
Want het was hier op de Olijfberg dat Adam en Eva, uit het paradijs verdreven, voor het eerst waren neergedaald op de onherbergzame aarde, en in diezelfde grot hadden ze in angst en schrik hun ellende beweend.
Ik voelde op een zeer levendige manier dat Jezus, door zich neer te leggen bij het lijden dat hem te wachten stond, en door zichzelf op te offeren aan de goddelijke gerechtigheid ter genoegdoening voor de zonden van de wereld, op een bepaalde manier Zijn Goddelijkheid deed terugkeren in de aller-heiligste Drie-eenheid.
Dit deed Hij om - uit oneindige liefde, in Zijn meest zuivere en gevoelige, Zijn meest onschuldige en ware Mens-zijn, ondersteund door de liefde van Zijn menselijk Hart alleen - Zichzelf te wijden aan het verdragen, omwille van de zonden van de wereld, van de grootste overdaad aan agonie en pijn.
Om voldoening te schenken aan de oorsprong en ontwikkeling van alle soorten zonde en schuldige genoegens, heeft de meest barmhartige Jezus, door liefde voor ons zondaars, in Zijn eigen Hart de wortel ontvangen van alle weer goedmakende verzoening en reddende pijn.
Hij liet dat on-eindige lijden als genoegdoening voor einde-loze zonden, als een duizendarmige boom van pijn, doordringen, zich uitstrekken door alle leden van Zijn Heilig Lichaam, alle vermogens van Zijn heilige Ziel.
Aldus volledig overgegeven aan Zijn Mensheid, viel Hij op Zijn aangezicht, God aanroepend in onuitsprekelijk verdriet en angst.
Hij zag in ontelbare vormen alle zonden van de wereld met hun aangeboren afschuwelijkheid. Hij nam alles op Zich, en offerde Zichzelf in Zijn gebed om de gerechtigheid van Zijn hemelse Vader tevreden te stellen voor al die schuld door Zijn eigen lijden.
[emmerich]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten