Paul Troger
Maar nu verdwenen deze troostende beelden...
en toonden de engelen voor Zijn ogen alle taferelen van Zijn naderende Lijden.
Ze leken vrij dicht bij de aarde, want de tijd was nabij.
Er waren veel engelachtige acteurs in deze scènes. Ik zag iedereen dicht bij Jezus, van de kus van Judas tot Zijn eigen laatste woorden aan het kruis. Ik zag alles, alles daar weer, zoals ik gewend ben het te zien in mijn meditaties over de Passie.
Het verraad van Judas, de vlucht van de discipelen, de spot en het lijden voor Annas en Kajafas, de ontkenning van Petrus, het tribunaal van Pilatus, de bespotting van Herodes, de geseling en de doornenkroon, de terdoodveroordeling, het wegzinken onder het gewicht van het kruis, de ontmoeting met de Heilige Maagd en haar bezwijming, de hoon van de beulen tegen haar, Veronica's zakdoek, het wrede vastnagelen aan het kruis en het oprichten daarvan, de beledigingen van de farizeeën, het verdriet van Maria, van Magdalena en van John, en het doorboren van Zijn zijde - in één woord, alles, alles, duidelijk, veelbetekenend en tot in de kleinste details gingen aan Hem voorbij.
Alle gebaren, alle gevoelens en woorden van Zijn toekomstige kwelgeesten, ik zag dat de Heer met ontzetting en zielsangst aanschouwde en hoorde. Hij accepteerde alles gewillig, Hij onderwierp zich gewillig aan alles uit liefde voor de mens.
Hij was zeer pijnlijk verontrust over Zijn schandelijke uitkleden aan het kruis, die Hij verdroeg om de onfatsoenlijkheid van mensen te verzoenen, en Hij smeekte Hem om tenminste een gordel aan het Kruis te mogen dragen, maar zelfs dit was Hem niet toegestaan.
Ik zag echter dat Hij hulp zou krijgen...
niet van de beulen, maar van een zeker goed mens.
-
Jezus zag en voelde ook
Het verdriet en de pijn van het hart van Zijn Gezegende Moeder.
Met twee heilige vrouwen in de vallei van Josaphat, was ze in ononderbroken eenheid met Hem door haar innerlijke deelname aan Zijn lijden en pijn op de Olijfberg.
-
Aan het einde van deze visioenen van de Passie, zonk Jezus voorover op Zijn gezicht neer als iemand die in de doodsstrijd verkeert.
De engelen en de visioenen verdwenen en het bloedige zweet stroomde heviger van Hem af dan voorheen. Ik zag hoe het Zijn gelige kleed doorweekte en de aarde eromheen bevochtigde. Het was nu donker in de grot.
En nu zag ik een engel naar Hem toe snellen.
Hij was langer van gestalte, had meer uitgesproken gestalte...
en leek meer op een mens dan ik ooit had gezien.
Hij verscheen in lange, golvende gewaden, zoals die van een priester, versierd met franjes.
Hij droeg in zijn handen en voor zijn borst een klein vat...
in de vorm van de kelk die bij het Laatste Avondmaal werd gebruikt.
Vlak erboven dreef een kleine ovale hap, ongeveer zo groot als een boon...
die gloeide met een roodachtig licht.
De engel zweefde boven de plaats waar Jezus lag en strekte zijn hand naar Hem uit.
Toen Jezus opstond, stopte hij de glanzende brok in Zijn Mond...
en gaf Hem te drinken uit de kleine lichtgevende kelk.
Daarna verdween hij.
-
Jezus had nu vrijwillig de kelk van Zijn Lijden aanvaard...
en Hij ontving nieuwe kracht.
Hij bleef nog een paar minuten in de grot, verzonken in gebed en dankzegging.
Hij stond weliswaar nog onder de druk van geestelijk lijden, maar was bovennatuurlijk zo sterk gesterkt dat Hij zonder angst of onrust met vaste pas naar zijn discipelen kon lopen.
Hoewel bleek en uitgeput, was Zijn houding rechtop en resoluut. Hij had Zijn gezicht met een linnen doek afgeveegd en daarmee Zijn haar gladgestreken dat, vochtig van het bloed en het zweet van Zijn pijn, in samengeklitte lokken naar beneden hing.
-
Toen Hij de grot verliet...
zag ik de maan nog steeds met de opmerkelijk ogende vlek erop en de cirkel eromheen; maar het licht ervan, evenals dat van de sterren, was anders dan dat wat ze voortbrachten tijdens die grote doodsangst van Jezus. Het leek nu natuurlijker.
[emmerich]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten