Na de oorlog...
moest Salazar het hoofd bieden aan de druk van de Geallieerden...
om de corporatieve staat om te vormen tot een liberale democratie.
Bovendien begonnen ook binnenlandse opposanten tegen de Estado Novo zich te roeren; christen-democraten en liberale monarchisten verenigden zich in een 'Beweging van democratische eenheid' – die overigens ook geïnfiltreerd werd door communisten – en lanceerden een gevaarlijke golf van contestatie, waarbij ze handig inspeelden op de duurte van het leven ten gevolge van de oorlogsperikelen.
Om zijn tegenstanders in snelheid te nemen schreef Salazar verkiezingen uit voor de Nationale Vergadering die zouden plaatsvinden op 18 november 1945.
Op 7 november...
schreef zuster Lucia een belangrijke brief aan Mgr. da Silva, bisschop van Leiria, met betrekking tot deze verkiezingen.
'Mijn brief heeft tot doel om Uwe Excellentie te zeggen, dat de goede God wil dat de achtbare Bisschoppen van Portugal tot het volk spreken gedurende de enkele dagen die ons nog resten vóór de verkiezingen, langs de weg van de geestelijkheid om en via de pers.
Zij moeten zeggen dat Salazar de persoon is die Hij gekozen heeft om verder ons land te regeren, en dat het aan hem is dat het nodige inzicht en de genade zullen geschonken worden om ons volk te leiden op de wegen van de vrede en de welvaart.'
-
De bisschop zond de brief naar kardinaal Cerejeira...
die de inhoud ervan onmiddellijk bekend maakte aan Salazar.
De eerste-minister vond in de door zuster Lucia overgemaakte boodschap de noodzakelijke kracht om te vechten voor de legitimiteit van zijn gezag. Hij verklaarde de 'Beweging van democratische eenheid' onwettelijk en liet haar Centraal Comité arresteren.
Bevrijd van elke vorm van contestatie, zowel binnen als buiten het regime, kon Salazar opnieuw in alle sereniteit regeren. Zoals hijzelf ooit gezegd had, werd hij slechts door één ambitie gedreven: 'Portugal doen leven zoals het altijd gewoon geweest is.'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten