moet worden gewezen op zijn positionering in het licht van de opkomst van het salazarisme, uitgedrukt in de tekst Éclogas de Agora (1935), onder auspiciën en ter verdediging van het Lusitaans Integralisme.
Afonso Lopes Vieira, een wereldburger, is zijn afkomst niet vergeten en heeft de beelden van Leiria behouden met een landelijk en romantisch landschap, omringd door groene massieven, beplant met wijngaarden en verscheurd door de rivier de Lis, maar bovenal die van São Pedro de Moel, de plaats van zijn Casa Búzio, en het favoriete landschap van de schrijver, als inspiratie voor zijn werk.
De zee en het dennenbos zijn de hoofdmotieven van zijn poëzie. In deze landschappen bekent de dichter dat hij er zich 'meer thuis voelt bij de grond en bij ons'...
In wezen een pantheïst, las en legde hij de mensen, overtuigingen, gewoonten en landschappen vast van een Estremadura dat hij interpreteerde als 'het hart van Portugal, waar de grond zelf, die van de stranden, het bos, de vlaktes en de bergen, de vloeiende evocatie ademt van de geschiedenis van het land, heroïsche provincie, bevolkt door kloosters en kastelen...'
Hij weigerde altijd alle eerbewijzen...
van zijn vele bewonderaars en vrienden, zelfs die van de staat zelf.
Op 14 februari 1920 ontving hij toch de rang van Grootofficier in de 'Oude, Meest Edele en Verlichte Ridderorde van Sint Jacob van het Zwaard', omwille van zijn wetenschappelijke, literaire en artistieke verdienste.
Enige tijd voor zijn dood was hij door de Letterenfaculteit van de Universiteit van Coimbra uitgenodigd om een cursus Portugese literatuur te geven, een uitnodiging die hij door de ziekte die hem het leven kostte, heeft moeten weigeren.
[wiki]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten