Inmiddels is de lente ingetreden...
zodat we de palmtakken [gewijde katjes] makkelijk in de zachte aarde konden steken.
De rozenkrans biddend, goed uitgerust met takken en sprenkelend wijwater...
liepen we door onze tuin...
om Gods zegen af te smeken voor een goede oogst.
Aangezien we niet zelf boeren...
gaan onze gebeden ook uit naar hen die op hun akkers voor ons voedsel zorgen.
Het is gemakkelijk om te vergeten dat alles wat we eten anderen veel werk, zorgen en moeite heeft bezorgd, en dat het door talloze handen is gegaan voordat het onze tafel bereikt. De hele mensheid is één grote familie. We zijn allemaal kinderen van God, die er voor elkaar moeten zijn in broederliefde, ook en vooral in gebed.
Het 'greanbet'n' (groen-bidden) is een boerengebruik...
dat steeds meer verloren gaat in een geïndustrialiseerde en consument-gerichte wereld.
Maar net zoals alle gelovigen samen Thanksgiving vieren, en danken voor de geoogste vruchten van de aarde, zo moeten we ook om de zegen vragen voor een komend vruchtbaar jaar, verenigd in gebed, zelfs als je niets hebt om te cultiveren en dus te oogsten - want we willen allemaal eten!
Jezus zegt ons: Wie vraagt, ontvangt (Lc.11:10).
En wat we samen aan de Vader vragen, zullen we ontvangen: 'Eveneens zeg ik u: wanneer twee of meer van u, eensgezind, op aarde iets vragen - het moge zijn wat het wil - zullen zij het verkrijgen van mijn Vader die in de hemel is.
Want waar er twee of drie verenigd zijn in mijn Naam...
daar ben Ik in hun midden.' (Mt.18:19-20)
We leren al op jonge leeftijd 'alsjeblieft' en 'dankjewel' te zeggen...
Maar als kinderen van God, vergeten steeds meer mensen...
om de Vader in de Hemel om hun dagelijks brood te vragen...
en ervoor te bedanken.
God geeft ons geen lang en ingewikkeld etiquetteboek...
Hij zou graag, simpelweg, een eenvoudig en oprecht...
'alstublieft' en 'dank u' horen.
[2013]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten