Landrada van Munsterbilzen [620-690] was kluizenares...
voordat zij rond 670 [50j. oud] de Abdij van Munsterbilzen stichtte en er abdis werd.
Naar alle waarschijnlijkheid was Landrada een enig kind van Frankische ouders. Kleinkinderen waren er voor hen niet bij, aangezien zij de voorkeur gaf aan een maagdelijk leven in dienst van God. Volgens haar levensbeschrijver zou ze dat al duidelijk hebben gemaakt nog vóór zij tien jaar oud was.
In plaats van een leven in luxe, koos zij voor de bossen van Munsterbilzen om daar het leven van kluizenares te leiden. Zij leefde van brood en water, ging zeer eenvoudig gekleed en bracht de dag door in gebed en boete.
Men kon bij haar steeds psalmen en lofliederen horen. En wist haar ook altijd te vinden in het bos. Ze ging, winter en zomer, altijd gekleed in hetzelfde gewaad. En zou ook steeds blootsvoets gelopen hebben.
Op een dag vond zij op een steen...
waar ze vaak passeerde, een afdruk van een kruis.
Zij nam dit als een teken van goedkeuring gezonden uit de hemel. Voor haar was dit het signaal om op die plek een kerk te bouwen voor Onze Lieve Vrouw.
Zij begon met haar blote handen de struiken weg te halen. Na het terrein te effenen, is zij stenen beginnen aan te dragen, om vervolgens met een gespannen draad de eerste muur te metsen. De steen met het kruisafdruk heeft ze uiteindelijk gebruikt als altaarsteen.
Dit soort werk was het soort werk dat destijds enkel door slaven, onderhorigen of lijfeigenen werd verricht. Het was meer dan waarschijnlijk een extra boetedoening in haar al nederige bestaan. Omdat zij het leven leidde van een kluizenaar, is er een vermoeden dat ze ook dat aspect kopieerde. Het harde werk werd voor hen naast het gebed beschouwd als een wezenlijk onderdeel van het monniksleven. Zo konden ze tot uiting brengen dat ze a.h.w. lijfeigenen waren in dienst van Jezus en Zijn Kerk, die hen voorgegaan was in nederigheid.
Nadat haar kerkje (of kapel) klaar was...
heeft zij contact gezocht met bisschop Lambertus van Maastricht om het te komen inzegenen.
Mede dankzij zijn lovende woorden, kwamen er steeds meer jonge meisjes naar Munsterbilzen die, samen met Landrada, op dezelfde manier hun leven met haar wilde delen. Aldus kreeg de heilige Amelberga haar vorming bij Landrada.
In sommige teksten is er sprake dat Landrada Amelberga's tante zou zijn geweest. Karel Martel, opa van Karel de Grote, zou Amelberga ooit ten huwelijk hebben gevraagd, maar werd door Landrada's nichtje afgewezen...
Volgens een legende...
heeft Landrada aan bisschop Lambertus van Maastricht laten weten dat zij haar einde voelde naderen.
Ze had gevraagd of hij wilde langskomen om haar de laatste sacramenten toe te dienen. Sint-Lambertus was echter afwezig en kreeg het schrijven heel laat te zien. Hij heeft zich nog naar Munsterbilzen gespoed, maar toen hij aankwam was de graatmagere Landrada al gestorven. Zij lag languit gestrekt op een paar strozakken, omringd door haar geestelijke dochters.
Onderweg naar Munsterbilzen...
kreeg Sint-Lambertus een visioen dat hem vertelde dat hij Landrada terug moest brengen naar haar geboorteplaats, Wintershoven, 'het dorp met de vele heiligen'...om daar begraven te worden.
De inwoners van Munsterbilzen wilden haar echter onder geen enkel beding laten gaan en lieten toch een graf voor haar graven. Toen ze haar wilden begraven, bleek evenwel haar lichaam weg te zijn. De koster van de St.-Pietersbandenkerk in Wintershoven vond het enkele dagen later terug, bij de kerkdeur...
In 980 werden haar relieken alsnog overgebracht...
naar de Sint-Baafsabdij in Gent.
[wiki]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten