-Sept. 2018-
Elke maandag tot en met zaterdag...
komen Catherine Ibrahim en haar twee kinderen samen met een groep katholieken om de heilige rozenkrans te bidden in hun Hausa-dialect.
Om 18u beginnen de gebeden, met knielers die de vloer kussen, hun handen vastgeklemd aan rozenkransen van verschillende kleuren en maten, hun hoofden gebogen en hun stemmen tegelijk verheven. De gebeden eindigen met lofprijzing en aanbidding in koor, in een vreugdevolle stemming die hun hachelijke situatie overstijgt.
Na de gebeden, wisselen de katholieken beleefdheden uit die diep verweven zijn in kameraadschap. Maar achter de warmte gaan droevige verhalen schuil, over een volk dat gebroken en verpletterd is door de Boko Haram-islamitische sekte, die verantwoordelijk is voor de moord op 20.000 mensen en de ontheemding van meer dan twee miljoen. Boko Haram, letterlijk vertaald 'Westers onderwijs is verboden', heeft ook geleid tot voedselonzekerheid bij ongeveer 5 miljoen mensen.
Het leven was goed voor Ibrahim en haar familie...
in het rotsachtige stadje Gwoza, ten ZO van Maiduguri – de thuisbasis van minderheidschristenen in een overwegend moslimstaat. Ibrahim en haar man plantten maïs en aardnoten [pinda's] om de kost te verdienen.
In december 2012 brokkelde Ibrahims bron van inkomsten af, toen opstandelingen van Boko Haram haar parochie in het heuvelachtige stadje Lagara, in de buurt van Gwoza, tijdens de zondagsmis veroverden. Ze begonnen te schieten en iedereen rende heen en weer, herinnert ze zich.
'Ze kwamen met geweren op hun rug,' zei ze, terwijl ze zich op de rug klopte om het uit te leggen. Ze schoten op iedereen: de catechisten, de voorzitter van de kerkenraad, iedereen. Ze hebben huizen platgebrand, inclusief de kerk, zei ze.
-
Toen de chaos wegebde...
trok Ibrahim met haar twee kinderen en echtgenoot van Lagara naar Pulka, een naburige stad, om hun toevlucht te zoeken.
Maar hun verblijf was van korte duur met nog een aanval. Deze keer verloor Ibrahim haar man. Hij werd neergeschoten, terwijl hij naast Ibrahim en hun twee kinderen rende, terwijl ze probeerden te ontsnappen aan de terreur. Zij keek toe hoe de kogel zijn nek doorboorde en hem op slag doodde.
'Ik was gewoon aan het huilen. Ik verstopte me onder een boom met mijn kinderen. We konden ons niet bewegen omdat overal verdwaalde kogels vlogen', vertelde Ibrahim aan NCR.
Ibrahim trotseerde het sporadische geweervuur en kroop met haar kinderen uit de gevarenzone, om te voorkomen dat ze door de opstandelingen werden gezien. De familie trok naar Ngoshe, een andere stad in de regio Gwoza.
Toen, in 2013, werden haar kinderen, Daniel, 9 jaar en Salome 12 jaar, ontvoerd. Ibrahim was alleen water gaan halen, toen ze geweerschoten hoorde. Toen ze terugkwam, werd ze begroet met lijken en haar kinderen bleken ontvoerd.
'Ze hebben alle mannen vermoord en kinderen en vrouwen gekidnapt in Ngoshe. Ik zag overal dode lichamen verspreid, niemand begroef ze,' zei ze.
Ibrahim wilde niet leven onder het gezag van de jihadisten...
die berucht werden omdat ze vrouwen en meisjes als zelfmoordterroristen gebruikten. Daarom liep ze van Ngoshe - drie dagen en nachten blootsvoets, de kou trotserend - naar de naburige staat Adamawa, die nog door de opstandelingen veroverd moest worden. 'De drie dagen dat ik alleen trok, bad ik altijd de rozenkrans in mijn hart,' zei ze.
Ze bleef maanden in Adamawa. Haar kinderen waren nog steeds bij de opstandelingen die van Gwoza de hoofdstad van hun islamitische kalifaat hadden gemaakt. 'Ik kon niet eten. Ik stond op het punt te sterven, ze hadden mijn man vermoord en mijn twee kinderen ontvoerd,' zei ze.
-
In de winter van 2014...
besloot Ibrahim langs de weg terug te reizen naar Gwoza om haar kinderen te zoeken.
Haar plan om haar kinderen te redden, pakte evenwel niet goed uit. Toen Boko Haram-strijders haar aantroffen naast een andere vrouw die ook haar kinderen probeerde te redden, werden beiden gearresteerd en vastgehouden. Met de handen op de rug gebonden, werden de vrouwen 20 dagen lang geslagen en mishandeld - zonder voedsel.
De andere vrouw overleefde de marteling niet en stierf in hechtenis. 'Om te overleven, speelde ik dood, zodat de opstandelingen mijn lichaam langs de kant van de weg zouden dumpen zoals ze deden met andere lichamen. Dat was waar het Nigeriaanse leger me vond en redde.'
In 2015...
werd Ibrahim overgebracht naar de zorg van het Maiduguri-bisdom waar ze werd behandeld voor haar kneuzingen en gebroken hand. Ze werd vervolgens overgeplaatst naar het katholieke kamp voor de ontheemde gelovigen.
Het kamp – dat onderdak biedt aan ongeveer 500 katholieken (300 gezinnen) – is de enige bron van overleving voor katholieke intern ontheemden. Families die door de opstand zijn ontheemd, krijgen een kamer of een geïmproviseerde tent in het kamp - oorspronkelijk de voorgestelde locatie voor het secretariaat van het bisdom.
De kerk biedt ook gratis onderwijs voor ontheemde kinderen en gratis medische diensten. Met weinig of geen steun van de regering heeft het Maiduguri-bisdom meer dan 150 miljoen naira (416.000 US$) uitgegeven aan ontheemden, met eigen middelen en donaties van bisdommen in heel Nigeria.
Het bisdom heeft ook hulp gekregen van andere organisaties, waaronder MISSIO, de officiële liefdadigheidsinstelling van de katholieke kerk voor overzeese missies. De in Duitsland gevestigde katholieke liefdadigheidsinstelling Hulp aan de Kerk in Nood verstrekte een subsidie van 75.000$ voor 5.000 weduwen en 15.000 wezen onder de hoede van het bisdom. En Catholic Relief Services zorgde voor schooluniformen, schoolboeken en schoolgeld voor ongeveer 100 katholieke kinderen.
-
In de zomer van 2015...
heroverde het Nigeriaanse leger Gwoza.
Veel burgers, waaronder de twee kinderen van Ibrahim, werden vrijgelaten en overgebracht naar Maiduguri. 'Ik was opgewonden om mijn kinderen te zien, maar ik was ook verrast dat ze de koran uit het hoofd hadden leren lezen,' zei ze. Ze vroeg hen de koran te reciteren, in de hoop dat ze die vergeten zouden zijn. Maar ze reciteerden vloeiend een vers uit de Koran.
Ibrahims beproeving in de handen van de islamitische opstandelingen is duidelijk. Ze is 44, maar ziet er veel ouder uit. Haar armen en benen zijn bedekt met donkerbruine striemen - tekenen van het geslagen worden door Boko Haram. Ze wiebelt als ze loopt, en haar linkerhand, gebroken na 20 dagen te zijn vastgebonden geweest, wordt af en toe gevoelloos. 'Ik kan niets met deze linkerhand. Ik kan er niet lang iets mee vasthouden.'
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten