"Terwijl Sainte Foy, samen met andere moedige vrouwen...
die niet toegaven aan de Romeinen, en hun geloof níet afzweerden...
ook al wisten ze dat dat de dood zou betekenen...
terwijl zij dus gemarteld werd...
naakt geroosterd boven een vuur...
kreeg op de top van de heuvel boven de stad Agen
waarheen - samen met de minder moedigen -
de bisschop, Caprasius, was gevlucht...
deze laatste...
toch voortdurend met zijn hart bij de christenen die in de stad waren achtergebleven,
in een visioen te zien hoevéél het meisje Foy moest lijden!
Toen hij haar in zijn gebeden bij God aanbeval, zijn blik gericht op de hemel,
zag hij plots... hoe zij een kroon droeg van de kostbaarste edelstenen,
die schitterend het licht weerkaatsten in allerhande kleuren.
En vanuit de wolken daalde een duif naar haar af,
die neerstreek op haar hoofd;
en van onder de gespreide vleugels van de duif
daalde een zachte dauw neer die de vlammen doofde.
Toen besefte de bisschop
dat zijn plaats was tussen hen die dat lijden moesten ondergaan.
Hij daalde dus af naar de stad.
Onderweg kwam hij zijn moeder tegen
die hem moed insprak en op het hart drukte
het lijden voor de Heer op zich te nemen.
Ter voorbereiding sprak hij eerst nog
een eerlijke biecht."
[bron]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten